W opinii wielu instalatorów w przypadku niedużych instalacji c,o, projekt techniczny nie jest potrzebny, ponieważ instalacja jest łatwa do wykonania. Jednak w praktyce, wykonanie instalacji tak, by sama się równoważyła jest zadaniem nieosiągalnym. Równoważenie instalacji polega na uzbrojeniu jej w osprzęt regulacyjny – taki jak kryzy, regulatory i zawory – aby uzyskać wymagany opór w każdej działce. Czynność ta ma w gwarze instalacyjnej różne określenia: zrównoważenie instalacji, wyregulowanie hydrauliczne, regulacja przepływów, zbalansowanie oporów, ustalenie wydatków czy zredukowanie nadciśnienia.
Wśród domów jednorodzinnych przeważają budynki o powierzchni 100-200 m2, o zapotrzebowaniu na moc cieplną na poziomie 5 do 20 kW. Źródłem ciepła jest zazwyczaj wiszący kocioł gazowy, zwykle z wbudowaną pompą obiegową c.o. Jej wysokość podnoszenia wynosu=i 3 – 4 m ( ale spotyka się też 6 m H2O) co w zupełności, w wypadku takiego obiektu wystarcza. Główny opór powodują filtry siatkowe, wymiennik ciepła i zawór trójdrożny. W przypadku kotłów dwufunkcyjnych, moc jest przewymiarowana z uwagi na konieczność zapewnienia odpowiedniej ilości ciepłej wody.
W damach jednorodzinnych i w instalacjach etażowych , zarówno moc kotła jak i wydajność pompy obiegowej, są fabrycznie dobrane tak by były wystarczające by zapewnić odpowiednie ciśnienie najdalszemu grzejnikowi. Jednak dzięki temu wszystkie grzejniki „po drodze” będą wymagały dławienia ciśnienia, czyli jego zrównoważenia. Jeżeli instalacja nie zostanie zrównoważona to grzejniki położone bliżej pompy będą przegrzewać, a dalsze nie dogrzewać. Projekt techniczny instalacji c.o. powinien posiadać t.zw. wykaz nastaw wstępnych zaworów grzejnikowych, pozwalający zredukować nadmiar ciśnienia do poziomu ciśnienia obliczeniowego, przy którym grzejniki pracują prawidłowo. (wg kalendarza Rynku Instalacyjnego na rok 2019)